Jonge meerkoeten
Onze waterkant, vandaag zien we worstelend door de leliebladeren 2 mini meerkoeten, ze trotseren heel dapper alle bladeren en waarschijnlijk ook de wortels. Ze blijven bij elkaar en steunen met luid gepiep elkaar, net alsof ze zeggen, kom op, we kunnen dit! Later komen ze bij een plankje aan die een buur hier heeft gemaakt. We doen dit allemaal wel eens een keer, zo plankje installeren en de gemeente schraapt meedogenloos onze plankjes weg bij het baggeren van ons riviertje, dat ter zijde. De mini’s komen aan bij het plankje, de ouder staat bovenaan in het gras te kijken en te wachten op hun. Mini 1 probeert met alle kracht om op het schuine plankje te komen, je ziet ze worstelen, een heel klein stukje hoeven ze maar. Toch glijden ze x op x weer terug. Zo als toeschouwer niet het allerleukste moment om te zien en je voelt helemaal met ze mee, je wenst bijna dat je ook aan die overkant zit en dat je ze even een duwtje kan geven. We kunnen er niet bij, we kunnen ze niet helpen, niet fysiek in elk geval, wel mentaal, want we hopen heel hard met ze mee dat het gaat lukken, kom op mini, je kan het!! Maar nee, ze rolt weer terug, dan komt dr broertje, ook hij probeert met al zijn kracht op het schuine plankje te komen. Maar ook hem lukt het niet, samen proberen ze het , de een piept nog harder dan de ander. Bij ons lukt vaker ook iets als we een kreet uitroepen, waarschijnlijk werkt dit bij watervogels ook, alleen vandaag niet. Jammer!
Even lijkt het of de ouder ze een handje gaat helpen en deze loopt een stukje het plankje af, schijn bedriegt, ze laat de mini’s gewoon worstelen en neemt zelf een slok water….aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhh. Je hart breekt dan toch wel een beetje.
Waarschijnlijk is dit plankje te schuin, uiteindelijk weten we dat ze het wel gaan overleven en straks vanzelf sterk genoeg zijn om dit plankje op te klimmen, toch staat mijn vriend op en zegt, ik ga een plankje maken. Kort erna hoor ik gezaag vanuit het compartiment en vind dit toch wel heel lief. Misschien dat ze nooit gebruik gaan maken van ons plankje, wie weet wel. Alleen de gedachte dat we onze fauna toch een beetje hebben kunnen ondersteunen op deze manier, geeft ons al een heel fijn gevoel.
Uiteraard maakte ik wat mooie foto’s van de mini’s die worstelden door de leliebladeren, ik zal ze straks in de galerij zetten. Trouwens het is wel een onvoorwaardelijke liefde tussen het broertje en het zusje (er even vanuit gaande dat het een zij en hij is, want zo van een afstand is dit voor ons niet te ontdekken). Het broertje lukte als eerste om een weg te banen door al die leliebladeren, hop naar open water om vervolgens langs de kant op het nest te komen, hij bleef roepen naar zijn zusje, zodat zij wist welke kant zij op moest. Uiteindelijk zijn ze bij elkaar gekomen en dan stopt dat geroep, overigens wel een hele schelle scherpe roep tussen beide. Al met al het was het toch wel weer genieten om dit mee te mogen maken. Fijn weekend!