Vervolg, hoe ging het verder?

Onder het kopje in het kort konden jullie mijn verhaal lezen betreft mijn fysieke beperkingen van mijn rechterbeen. Op 29maart kwam ik bij de dermatoloog flebologie in het Emc terecht, na doorverwijzing van de neuroloog. Op deze dag werd wel al het e.e.a. verteld dat er littekenweefsel was gevonden in mijn aders. Helaas werd er die dag geen aandacht besteed aan de enorme pijn en verkleuring die ik na de duplex echo ondervond. De arts was heel druk met haar neus aan het snuiten en ik was inmiddels zo moe van het hele onderzoek en de hoge pijn dat ik ook geen energie meer had om langer te blijven staan in mijn ondergoed. Ik kleedde me weer aan en hierna ging alles in de trein versnelling, ik had dat littekenweefsel, ik werd direct doorverwezen naar Oldenkamp (kousenboer) want ik moest steunkousen, zo is het beleid. Alles ging heel snel, veel te snel. Bij Oldenkamp kon ik wel mijn ervaring delen die ik in 2013/2014 heb ervaren van de steunkousen (hierover lees je binnenkort in het mapje steunkousen) uit eindelijk werd hier weinig mee gedaan. Op dat moment kreeg ik echt de aandacht ervoor, maar bij afspraak nr 2 was het zoals mijn hele parcours gaat….2^e afspraak wordt er totaal geen aandacht aan besteed, ook niet aan mij en vervolgens krijg je vertrouwen weer een knauw! Blijf overeind mo! Ooit komt er een arts op je pad die je van begin tot eind serieus neemt. Inmiddels twee types kousen verder en erachter gekomen dat mijn been NIET tegen de tegendruk kan. Na aandoen van steunkous direct hoge pijn en uitval. Het middel verergert mijn klachten, niet goed! Uit dat ding en uitlaten was het advies van mijn huisarts. Ook lijkt mijn huid gevoeliger te worden en verdraag ik tegenwoordig niet altijd meer een sok, laat staan zo’n steunkous. Middels besproken met Oldenkamp en hiermee afgesproken dat we het voorlopig zo laten. Wanneer in toekomst toch nog meer klachten krijg dat ik dan weer langskom zodat ze met me mee kunnen denken. Na 29 maart nog 2 x de dermatoloogarts telefonisch gesproken. In het eerste consult werd duidelijk dat ik PTS had, dat was namelijk op de afspraak nog niet echt goed uitgelegd en verwoord. Bij het 2^e telefonisch consult vroeg ik nog een aantal vragen, vooral gericht op mijn huidige klachten. Zelf heb ik half juni besloten krukken aan te schaffen. Duidelijk ging ik fysiek achteruit en wanneer ik klein stukje ging lopen, was ik al erg snel aan t zwalken en steun zoeken. Dit gaat overigens in huis stuk makkelijker dan op open terrein. Wat een verademing, een set krukken kost 50,- Echt een prima aanschaf, sindsdien als ik weg ga, maak niet uit waarnaartoe, dan gaan de krukken mee. Hierdoor loop ik beter in evenwicht en lukt het me om meer te doen, al is dit nog steeds belachelijk weinig als je erover na ga denken.

Wat er nog meer gebeurde is dat ik weer de ziektewet ben uitgezet, vorig jaar was het omdat ik geen diagnose had, dit jaar is de reden (want ik heb nu wel een diagnose) dat er in 2014 uit een rapport van een arbeidsdeskundige kwam dat ik nog capabel genoeg was om zittend werk te doen. En dat was de reden van dit jaar, omdat ik volgens een rapport die in 2014 is opgesteld en volgens de verzekeringsarts waren mijn klachten onveranderd, hierom nog prima in staat om te werken. Kortom mijn stress level is behoorlijk aan t pieken, wat direct ook negatief effect heeft op het functioneren van mijn been. Nu…nu is het bikkelen. Ik geniet nog elke dag van iets bijzonders, iets kleins of iets moois. Alleen naast dit genieten is er ook een wereld van boos, ongeloof, verwerken en verergerde klachten.